طرفداران خصوصی‎سازی، معتقدند که واگذاری مالکیت به بخش خصوصی، منجر به ارتقای کارایی و ارزش شرکت‎ها، ارتقای فضای کسب‎وکار و در نهایت، رشد و رفاه اقتصادی می‎شود. بنابراین در این پژوهش با استفاده از داده­های مربوط به هفتاد شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران، در دوره زمانی 1388-1384، به بررسی تأثیر ساختار مالکیت بر ارزش شرکت‎ها با به‎کارگیری روش تخمین حداقل مربعات تعمیم­یافته (EGLS) و روش تخمین گشتاورهای تعمیم­یافته (GMM) پرداخته شده است. ساختار مالکیت به چهار طبقه شامل مالکیت دولتی، مالکیت شرکتی، مالکیت نهادی و مالکیت انفرادی تقسیم شده است و از نسبت Q توبین، به‎عنوان معیار ارزش استفاده شده است. نتایج آزمون هم‎جمعی کائو حاکی از وجود رابطه بلندمدت میان متغیرهای پژوهش است. نتایج تخمین­های روش EGLS و GMM نیز حاکی از تأثیر مثبت و معنادار مالکیت نهادی و عدم تأثیر انواع دیگر مالکیت بر ارزش شرکت‎ها است. این نتایج تأییدی بر فرضیه نظارت کارا در رابطه بین مالکیت نهادی و عملکرد شرکت است.