ابتکار علی اکبر رفوگران  

این اندیشه به ذهنش رسید که می‌توان کاری کرد تا مدادها مورد توجه بچه‌های دانش‌آموز قرار گیرد. غروب آن روز به کارگاه یک جوان ارمنی که قالب ساز بود رفت و از او خواست قالب کله عصا بسازد که وقتی روی مداد قرار می‌گیرد، مداد به شکل یک عصای کوچک در بیاید و قالب کوچکی هم بسازد که به وسیله آن، دو مداد روی هم سوار شوند.

صاحب کارگاه ایده را به‌ خوبی اجرا کرد و مداد در واقع عصایی زیبا به‌ طول دو مداد با منگوله‌ای در قسمت بالا شد. به همسرش (که در آن زمان 14 ساله بود) گفت آیا می‌تواند با کلاف‌های نخ ابریشم منگوله درست کند و پاسخ وی مثبت بود.

فردا صبح نزد پدرش رفت و یک صندوق مداد با شرط پرداخت یک ماهه از پدرش خرید و آن را به منزل برد و به کمک همسرش آن مداد را به شکل نمونه درست کرد. وی مطمئن شد که با سود فروش آنها، می‌تواند سرمایه خوبی دست‌ و پا کند و بر همین اساس به همسرش قول خرید خانه و طلا را داده بود.

مدادها را پیش یک حراجی در بازار ناصر خسرو برد که چیزهای مختلف از جمله ساعت می‌فروخت.

حراجی پس از دیدن مدادها توجهی به آنها نکرد. احساس شکست می‌کرد. ناگهان اندیشه‌ای به ذهنش رسید. پرسید: «سود فروش ساعتت چقدر است؟»

گفت: «20 تومان.»

رفوگران پیشنهاد کرد 20 تومان را به وی بپردازد تا به جای آن مدادها را روی میز حراجی بفروشد. پس از اینکه مداد‌ها روی میز ریخته شد طی نیم ساعت فروخته شدند. این موفقیت به گونه‌ای وی را به وجد آورد که تحقق تمام رویاهایش را ممکن دانست.

درتمام زندگی‌ اش موفقیت بیش از سود، وی را شاد می‌کرد. جدی گرفتن کارها اساس کسب و کار و اصول زندگی‌ اش بود. پس از آن زیر زمین منزل را کارگاه مداد عصایی کرد و در طول چند روز، همه مدادها را فروخت و سرمایه لازم برای کارهای بعدی را به دست آورد.

پس از آن بسیاری از تجار نوشت‌ افزار این‌ گونه مدادها را به شرکت‌های سازنده مداد سفارش دادند.