تبلیغ شماره 1
بازگشت به پورتال مرکزی
صفحه اول > مقالات موضوعی ‏ > پژوهش و پایان نامه ‏ > راهنمای تدوین مقاله و پایان نامه ‏ > ویراستاری مقاله و پایان نامه ‏ > مشاهده مقاله

در بسیاری ازمتون  رسمی و غیر رسمی  از کلماتی استفاده می شود که دارای نشانه گذاری هایی هستند که  معمولا نادیده گرفته می شوند   .امروزه در جامه ما این نشانه گذاری ها نقش کمرنگی ایفا می کنند 

که در بسیاری از موارد  این نشانه گذاری ها بسیار مهم است و حتی ممکن است که بدون این نشانه گذاری ها معنی جمله عوض شود در زیر لیستی تهیه شده است که این نشانه گذاری ها از نظر شیوه صحیح و شیوه نادرست آمده است :

در این جدول مقایسه نشانه گذاری های صحیح و نادرست طبقه بندی شده است و در یک جدول گردآوری گشته است که به آن می پردازیم :

 

 

کرسی «ا»

کرسی «و»

کرسی «ی‍ »

بدون کرسی

«أ، ـأ»

«آ، ـآ»

«ؤ، ـؤ»

«ئ‍، ـئ‍ »

«ء»

بأس

قرآن

تلألؤ

ائتلاف

بُطء

تأثیر

لآلی

رؤسا

ارائه

بَطیء

تأخّر

مآل

رؤیا

اسائه

جزء

تأخیر

مرآت

رؤیت

استثنائات

سوء

تأدیب

مآخذ

سؤال

استثنائی

شیء

تأذّی

مآثر

فؤاد

القائات

ضوء

تأسّف

منشآت

لؤلؤ

اورلئان

فیء

تأسیس

مآب

لؤم

ایدئالیسم

ماء

تأکید

مآرب

مؤالفت

بئاتریس

 

تألّف

 

مؤانست

بئر

 

تألیف

 

مؤتلف

پرومتئوس

 

تأمّل

 

مؤتمن

پنگوئن

 

تأمین

 

مؤثّر

تبرئه

 

تأنّی

 

مؤدّب

تخطئه

 

تأنیث

 

مؤدّی

تئاتر

 

تأویل

 

مؤذّن

تئودور

 

تفأّل

 

مؤسّس

توطئه

 

تلألؤ

 

مؤسّسه

جزئی

 

توأم

 

مؤکّد

سوئی

 

خلأ

 

مؤلّف

جرئت

 

رأس

 

مؤمن

دنائت

 

رأی

 

مؤنّث

دوئل

 

سبأ (قرآنی)

 

مؤوّل

رافائل

 

شأن

 

مؤیّد

رئالیست

 

مأثور

 

 

رئالیسم

 

مأجور

 

 

رئوس

 

مأخذ

 

 

رئوف

 

مأخوذ

 

 

رئیس

 

مأذون

 

 

ژوئن

 

مأکول

 

 

ژئوفیزیک

 

مألوف

 

 

سئانس

 

مأمن

 

 

سئول

 

مأمور

 

 

سوئد

 

مأنوس

 

 

سیّئات

 

مأوا

 

 

شائول

 

مأیوس

 

 

شئون

 

مبدأ

 

 

قرائت

 

متأثّر

 

 

قرائات

 

متأخّر

 

 

کاکائو

 

متأذّی

 

 

کلئوپاترا

 

متألّم

 

 

لائوس

 

 

متأمّل

 

 

لئام، لئیم

 

متأهّل

 

 

لئون

 

متلألئ

 

 

لوئی

 

مستأصل

 

 

مائومائو

 

ملأ

 

 

مسائل

 

ملجأ

 

 

مسئول

 

منشأ

 

 

مئونت

 

نبأ (قرآنی)

 

 

مرئوس

 

یأس

 

 

مرئی

 

 

 

 

مشمئز

 

 

 

 

ناپلئون

 

 

 

 

نشئه

 

 

 

 

نشئت

 

 

 

 

نوئل

 

 

 

 

نئون

 

 

 

 

ویدئو

 

 

 

 

هیئت

 
 

 

 

 

 

 

ثبت نام و عضویت میز کار

لینک های مفید

 

خدمات حَسمان
ارتقاء سواد مالی در حَسمان
خدمات ویژه حسابداران
ارتقاء حرفه ای در حَسمان
خدمات ویژه مدیران

 

 

نفیسه شعله ور |   1395/10/28 10:34:03   |
0     0
این بخش از ترم افزار غلط های نشانه گذاری را تشخیص می دهد مانند: نقطه، ویرگول، نقطه ویرگول، علامت سوال، علامت تعجب، نقل قول، پرانتز، گیومه
 پاسخ 
دیدگاه کاربران
محمد علی زارع |   1396/02/17 13:19:47   |
0     0
با سلام موارد زیر نیز در ویراستاری باید مورد توجه قرار بگیرد:
بایستی، باید و بایست :" باید" فعل مضارع "بایستن" یعنی در برگیرنده ی زمان حال است . "بایست" و"می بایست" فعل ماضی و"بایستی" از منظر دستور زبان صیغه ی شرطی است .
در زمان حال(مضارع ) ،کاربرد و واژه ی "باید" درست است و نه "بایستی"؛ پس هنگامی که می گوییم"او بایستی این کار را بکند " نا درست است. به جای آن باید گفت : "اوباید این کاررا بکند"ویا" او باید برود"و" اوبایست برود" و"او بایستی برود" ویا "بایست رفته باشد" نیز نادرست است ؛ برای آن که این جافعل، مضارع و شرطی می آید. به همین گونه کاربرد جمله ی "باید آمده باشد" نیز درست نیست؛ برای آن که دراین جمله، فعل ماضی "باید" نمی توان آورد و به جای آن باید گفت و نوشت: "می بایست آمده باشد " .
عدم : از ترکیب هایی که امروز متاسفانه تا حد زیادی کاربرد نادرست دارد، ترکیب هایی مانند: عدم حضور، عدم قدرت و... است .
بربنیاد این، بسیاری از پارسی زبانان، واژه ی "عدم" عربی را درآغاز واژه ها می آورند و به همین گونه ترکیب هایی را به کار می برند؛در حالی که واژه ی"قدرت" برابر فارسی خوبی در زبان ما دارد وآن"توانایی" است و"عدم قدرت" هم "ناتوانی "، پس خوب است به جای "عدم قدرت" بگوییم و بنویسیم :"ناتوانی". "عدم" در زبان عربی به معنای "نبود" و "نبودن" است و گاهی هم (نظر به نیاز مندی مفهومی در زبان نوشتاروگفتار) بهتر است به جای "عدم" بنویسم وبگوییم: "نبود" ویا"نبودن ".
فقدان : این واژه ازنگاه مفهومی، به معنای "نیستی" و "نبودن" نیست . معنای اصلی "فقدان"، "گم کردن" ویا "گم شدن" است. درزبان فارسی ، بهتر است به جای واژه ی "فقدان" ،"گم شدن" و"گم کردن" را به کارببریم .
دنیاء جدید یا دنیای جدید ؟ : برخی ها "دنیا " و"صحرا"را درجمله به دوگونه می نویسند:"دنیاءجدید"ویا هم"دنیای جدید"و"صحراءخشک"ویاهم"صحرای خشک" که نگارش و تلفظ "دنیاء جدید" و"صحراء خشک" نادرست و نگارش و
تلفظ "دنیای جدید " و"صحرای خشک " درست است ؛ زیرا گذاشتن نشانه ی همزه (ء) به جای (ی) به این دلیل نادرست است که هرواژه ی پارسی که در پایان آن الف ممدود است، در اصل "الف" و"یا" بوده مانند: جای و نه جاء، پای ونه پاء، ناپیدای ونه ناپیداء، رهنمای ونه رهنماء و...؛ زیرا "ی" را که به نشانه ی اختصار آمده، در هنگام اضافه دو باره آورده شده، واز همین سبب گفته و نوشته می شود: "جای خوب، پای شما، رهنمای بد و ..."
 پاسخ 
دیدگاه کاربران
Fereshte Montazeri |   1396/03/25 14:07:35   |
0     0
نشانه گذاری
منظور از نشانه گذاری، رعایت قواعد سجاوندی و به کار بردن علامتها و نشانه هایی است که خواندن و در نتیجه، فهم درست مطالب را آسان و به رفع پاره ای از ابهامها که از انعکاس نیافتن دقیق و روشن عناصر و دلالات گفتاری در نوشته پدید می آید، کمک کند. نشانه های معمول و متداول در زبان فارسی به قرار زیر است:
1- ویرگول ( ، )
ویرگول نشانه ی مکث یا وقفی کوتاه است و آن را اغلب در موارد زیر به کار می برند:
الف) در بین عبارتها و جمله های غیر مستقلی که با هم در حکم یک جمله ی کامل باشد؛ چنانکه:
اگر تلاش کنی، موفّق خواهی شد.
هر که با بدان نشیند، نیکی نبیند.
هر که با دشمنان صلح کند، سر آزار دوستان دارد.
ب) در مواردی که کلمه یا عبارتی به عنوان توضیح، به صورت عطف بیان یا بدل و قید در ضمن جمله یا عبارت دیگر آورده می شود؛ چنانکه:
فردوسی، حماسه سرای بزرگ ایران، در سال 329 هـ.ق. به دنیا آمد.
ج) در موردی که چند کلمه دارای اسناد واحدی باشد؛ چنانکه:
علی، حسن، احمد و پرویز به کتابخانه رفتند.
فردوسی، مولوی، عطّار، سعدی و حافظ بزرگترین شاعران ایران اند.
د) در میان دو کلمه که احتمال داده می شود خواننده آنها را با کسره ی اضافه بخواند یا نبودن ویرگول موجب غلط خوانی شود؛ چنانکه:
هر که به طاعت از دیگران کم است و به نعمت بیش، به صورت، توانگر است و به معنی، درویش.
هـ) به منظور جدا کردن بخشهای مختلف یک نشانی یا مرجع و مأخذ یک نوشته؛ چنانکه: همایی، جلال الدّین، فنون بلاغت و صناعات ادبی، تهران، نشر هما، چاپ بیست و چهارم، 1384.
و) گاه در آغاز و پایان جمله ی دعایی و جمله ی معترضه؛ مانند
منّت خدای را، عزّ و جلّ، که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت.
دی، که پایش شکسته باد، برفت گل، که عمرش دراز باد، آمد
2- نقطه ویرگول ( ؛ ) نقطه ویرگول، نشانه ی وقف یا درنگ و مکثی است طولانی تر از ویرگول و کمتر از نقطه؛ و بیشتر در موارد زیر به کار می رود:
الف) برای جدا کردن جمله ها و عبارتهای متعدّد یک کلام طولانی که در ظاهر مستقلّ امّا در معنی به یکدیگر وابسته و مربوط باشد؛ چنانکه: شگفتا! هزار سالی بر ادب ایران گذشته است؛ و هنوز ابزارها و شیوه های شناخت این ادب، به روشنی و بسندگی و کارایی، به دست داده نشده است؛ به سخنی دیگر، ادب پارسی هنوز ناشناخته مانده است. ادب پارسی، با همه ی فسونکاری و دلاراییش، همواره در سایه و کناره مانده است؛ و اگر بدان پرداخته اند، چونان دنباله و وابسته ای از ادب تازی بوده است؛ از این روی، این دو ادب که در ساختار زبانشناختی و کاربردها و بنیادهای زیباشناختی از هم جدایند، با هم درآمیخته اند.
ب) در جمله های توضیحی، پیش از کلمات و عباراتی چون «امّا»، «زیرا»، «چرا که»، «یعنی»، «به عبارت دیگر»، «برای مثال» و مانند آنها؛ به شرط آنکه جمله های پیش از آنها کامل و غالباً طولانی باشد؛ برای نمونه: مال و جاه هیچ گاه نمی تواند آرامش بخش روان انسان باشد؛ چرا که تنها با یاد خدا دلها آرامش می یابد. برخی از آرایه های ادبی در دیوان فرّخی سیستانی بیشتر به کار رفته اند؛ برای مثال:موازنه، جناس، ردّ العجز علی الصّدر، تکرار، همصدایی، هم حروفی، لفّ و نشر، ارسال المثل، اغراق و غلو، تلمیح، تضادّ، مراعات النّظیر، سیاقه الاعداد، تنسیق الصّفات، حسن مطلع و......
3- نقطه ( . )
مهمّترین موارد کاربرد نقطه بدین قرار است:
الف) در پایان جمله های کامل خبری و برخی از جمله های انشایی؛ چنانکه: هر که با بدان نشیند، نیکی نبیند.
ب) بعد از هر حرفی که به عنوان نشانه یا علامت اختصاری به کار رفته باشد؛ چنانکه: ارسطو متوفّی به سال 322 ق.م. ( قبل از میلاد ). م.م. ( محمّد معین ). خواجه حافظ شیرازی متوفّی به سال 792هـ .ق. ( هجری قمری ).
و هچنین، در مورد الفاظ بیگانه: پست و تلگراف و تلفن (P.T.T.)
ج) بعد از شماره ی ردیف یا ابجد به حساب جمل؛ چنانکه:
1.
2.
3.
یا:
الف.
ب.
ج.
د.

4 - دو نقطه ( : )
از این نشانه، بیشتر در موارد زیر استفاده می شود:
الف) پیش از نقل قول مستقیم؛ چنانکه: رسول اکرم ( ص) می فرمایند: « مسلمان کسی است که مسلمانان از دست و زبان وی در امان باشند. »
ب) پیش از بیان تفصیل مطلبی که به اجمال بدان اشاره شده است؛ چنانکه: آن سال برای من سال خوبی بود: در آزمون سراسری دانشگاهها پذیرفته شده بودم، ازدواج کرده بودم و به سفر حج مشرّف شده بودم. لقمان را گفتند: ادب از که آموختی؟ گفت: از بی ادبان: هر چه از ایشان در نظرم ناپسند آمد،ازفعل آن پرهیز کردم.
ج) بعد از واژه یا لغتی که معنی آن در برابرش آورده می شود؛ چنانکه: شفیق: مهربان؛ سحاب: ابر؛ پگاه: صبح زود؛ سَرواد: شعر
د) پس از کلمات تفسیر کننده از قبیل «یعنی»، «چنانکه»، «برای مثال»، «عبارتند از» و نظایر آنها؛ چنانکه: اقسام کلمه در زبان فارسی عبارتند از: 1- اسم 2- فعل 3- حرف 4- صفت 5- ضمیر 6- قید 7- شبه جمله.
5 - گیومه ( « » )
این نشانه، در اکثر موارد برای نشان دادن آغاز و پایان سخن کسی غیر از نویسنده است که در اثنای نوشته ی وی آمده است؛ یا برای مشخـّص تر کـردن و برجـسته تر نشـان دادن کلمـه یا اصطلاحی خاصّ به کار می رود و موارد مهمّ استفاده از آن به شرح زیر است:
الف) وقتی که عین گفته یا نوشته ی کسی را در ضمن نوشته و مطلب خود می آوریم؛ چنانکه:
سعدی می گوید: « به نانهاده دست نرسد و نهاده هر کجا که هست، برسد. »
ب) در آغاز و پایان کلمات و اصطلاحات علمی و یا هر کلمه و عبارتی که می خواهیم آن را مشخّص و ممتاز از قسمتهای دیگر نشان بدهیم؛ چنانکه:
مرحوم بدیع الزّمان فروزانفر، مهارت و قدرت خاقانی را در «ابداع تراکیب و ایجاد کنایات» بسیار ستوده است.
ج) در ذکر عنوان مقاله ها، رساله ها، اشعار، روزنامه ها، آثار هنری و فصلها و بخشهای مختلف یک کتاب یا نوشته؛ چنانکه:
باب اوّل گلستان سعدی، «در سیرت پادشاهان» است.
یکی از بهترین مقاله های ارائه شده در «سومین کنگره ی تحقیق ایرانی»، مقاله ی «شوخ طبعی آگاه»، از دکتر غلامحسین یوسفی است.
یادآوری2: هر گاه نقل قولی در ضمن نقل قولی دیگر بیاید، آن را در میان علامت نقل قول مفرد « , ، » قرار می دهند؛ چنانکه: گفت:«آیا شنیده ای که پیامبر اسلام فرموده است:, المسلم من سلم المسلمون من یده و لسانه،». گفتا: «نشنیدی که پیغمبر، علیه السّلام، گفت: , اَلفَقرُ فَخری؟، » گفتم:« خاموش! که اشارت خواجه، علیه السّلام، به فقر طایفه ای است که مرد میدان رضایند و تسلیم تیر قضا؛ نه اینان که خرقه ی ابرار پوشند و لقمه ی ادرار فروشند.»
6- نشانه ی سؤال ( ؟ )
موارد استفاده از این نشانه به قرار زیر است:
الف) در آخر جملات و عبارات پرسشی مستقیم؛ چنانکه: به چه می نگری؟ کدام شاعر را دوست داری؟ کی به مدرسه رفته بودی؟
ب) بعد از کلمه یا عبارتی که جانشین جمله ی پرسشی مستقیم است؛ چنانکه: کدام را می پسندی؟ سبز یا نارنجی؟ به نظر شما کدام یک بهتر است؟ دانش یا ثروت؟ نظر شما چیست؟ برویم یا نرویم؟
ج) گاه علامت سؤال را برای نشان دادن تردید و ابهام در داخل پرانتز می آورند؛ چنانکه: برخی، تاریخ ولادت نظامی گنجوی را 530 ( ؟ ) نوشته اند.
یادآوری: در پایان جمله های پرسشی غیر مستقیم از علامت سؤال استفاده نمی شود، بلکه نقطه می گذارند؛ چنانکه:
همه می دانستند که چه کسی کلبه را آتش زده بود.
معلّم از دانش آموزان پرسید که آیا تکالیفشان را انجام داده اند.
7- علامت تعجّب:
علامت تعجّب، تنها نـشانه ی تعجّـب و شـگفتی نیـست، بلکه بیشتر در پایان جمله هایی می آیـد که بیـان کنـنده ی یکـی از حـالات خاصّ و شـدید عاطفی یا نفسـانی اسـت؛ از قبیل: «تعجّب»، «تأکید»، «تحسین»، «تحقیر»، «تنفّر»، «ترحّم »، «استهزا»، «شکّ و تردید»، «امر و نهی»، «دعا»، «آرزو»، «درد و الم »، « تأسّف»، «خطاب»، «حسرت» و جز آنها؛ چنانکه:
چه عجب! عجب معلّم دلسوزی! آفرین بر این همه هوش و ذکاوت! آرام! به به ! وای بر شما! ای انسان! هان! ای کاش! حیف! احسنت! مواظب باش! چه منظره ای! دریغ! آفرین!
8- خط فاصله ( - ):
موارد مهمّ استفاده از این نشانه به قرار زیر است:
الف) برای جدا کردن عبارتهای توضیحی، بدل، عطف بیان و جمله ی معترضه از کلام اصلی؛ چنانکه: فردوسی – حماسه سرای بزرگ ایران – در سال 329 هـ . ق. به دنیا آمد.
جنید – رحمه الله علیه – گفت: «بایزید در میان ما، چون جبرئیل است در میان ملایکه.»
ب) در مکالمه میان اشخاص نمایشنامه و داستان، یا در مکالمات تلفنی در ابتدای جمله و در سر سطر به جای نام گوینده؛ چنانکه:
- الو! - بفرمایید! - سلام. - علیکم السّلام. - ببخشید، آقای سعادت تشریف دارند؟ - نخیر، ایشان به مسافرت رفته اند. - می دانید کی بر می گردند؟ - نخیر........
ج) به جای حرف اضافه ی « تا » و « به » بین تاریخها، اعداد و کلمات؛ چنانکه:
مهر – آذر 1388 ( مهر تا آذر1388 )، قطار تهران – مشهد ( قطار تهران تا مشهد )
د) برای نشان دادن تردید یا ادای کلمات همراه با لکنت و گره خوردگی زبان؛ چنانکه:
مـ- مـ- من برای هـ- هـ- هر نوع ک- ک - کمکی آ- آ- آماده ام.
هـ) برای جدا کردن هجاهای یک کلمه در تقطیع یا حروف یک کلمه از یکدیگر؛ چنانکه:
کلمه ی «آسمان» دارای سه هجاست: آ- س- مان. و) در آخر سطری که بخشی از کلمه به اوّل سطر بعد برده می شود؛ چنانکه: چیزهایی ماننـد مـداد، پـاک کن، خـودکار، کـاغذ، خـط- کـش و غیره ... را لوازم التّحریر می گویند.
ز) برای پیوستن اجزای برخی از عبارتهای ترکیبی؛ چنانکه: بازتابهای اجتماعی- سیاسی؛ ادبی – هنری؛ اجتماعی- هنری؛ فرهنگی- ورزشی.
ح) بعد از شماره ی ردیف در اعداد یا حروف و بعد از کلمه هایی نظیر «تبصره»، «تذکر»،«توضیح»، «یادآوری» و نظایر آنها، نیز به کار می رود؛ چنانکه: «سجع» بر سه گونه است: 1- سجع متوازی 2- سجع متوازن 3- سجع مطرّف
9 سه نقطه ( ... ):
این علامت برای نشان دادن کلمه یا کلمات و عبارات یا جمله های محذوف و یا افتادگیها به کار می رود، خواه در اوّل مطلب باشد یا وسط یا آخر؛ چنانکه: نام پدر من عبد ا... است. به کلماتی نظیر از، به، تا، برای، با ، بر، در، را و ... در زبان فارسی، حرف می گویند. ... به همین دلیل بود که من به شیراز نرفتم.
10- ستاره ( * ):
از این نشانه معمولاً در موارد زیر استفاده می شود:
الف) برای ارجاع دادن به زیر نویس، وقتی که از « اعداد » در داخل متن به منظور های دیگری استفاده شده است.
ب) به منظور ایجاد فاصله بین دو مصراع شعر.
ج) در اوّل سطر پیش از کلمات و عبارتهایی چون: «تذکر»، «توضیح»، «تنبیه »، «تبصره»، «نکته»، «توجّه»، «یادآوری» و جز آنها، به منظور جلب توجه خواننده به آن نکتهجی درخور تذکّر و یادآوری.
12- پرانتز یا دو هلال ( ):
«پرانتز» که گاه « هلالین» و «کمانک» نیز نامیده می شود، اغلب در موارد زیر به کار می رود: الف) به معنی «یا» و «یعنی» و در وقتی به کار می رود که کلمه یا عبارت یا جمله ای را برای تبیین و توضیح بیشتر کلام بیاورند؛ چنانکه:
بوستان (سعدی نامه) در سال 655 ه. ق سروده شده است.
چهار مقاله (مجمع النّوادر) بین سالهای 551 و 552ه.ق. تألیف شده است.
ب) وقتی که نویسنده بخواهد آگاهی های بیشتر (اطّلاعات تکمیلی) به خواننده بدهد؛ چنانکه:
بایزید بسطامی (سلطان العارفین) یکی از بزرگترین عارفان ایرانی است.
رودکی (پدر شعر پارسی) نزدیک به هزار و صد و چهل سال پیش در روستای رودک در حوالی مرز سمرقند دیده به جهان گشود.
ج) برای ذکر مأخذ در پایان مثالها و شواهد؛ به عبارت دیگر، اسامی کتابها، نشریه ها، اشخاص (اعمّ از شاعر یا نویسنده)، رساله ها یا مقاله هایی که مطلبی از آنها به عنوان شاهد آورده شده، داخل پرانتز قرار داده می شود؛ چنانکه:
به نام خدایی که جان آفرید سخن گفتن اندر زبان آفرید ( بوستان سعدی، ص 33 )
منت خدای را، عزّ و جلّ، که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می رود، ممدّ حیات است و چون برمی آید، مفرح ذات؛ پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب. (گلستان سعدی، ص 49 )
یادآوری- از به کار بردن پرانتز های متوالی - جز در فرمولهای ریاضی - باید جدّاً خودداری کرد.
12- قلّاب [ ]: این نشانه بیشتر در موارد زیر به کار می رود:
الف) وقتی که مطلبی جزء اصل کلام نباشد؛ در میان قلاب نوشته می شود؛ چنانکه:
- آقای رئیس! با یک امضای شما، همه ی مشکلات حل می شود. [تبسّم معنی دار حاضرین ].
ب) در نمایشنامه ها، دستورهای اجرایی در داخل قلّاب نوشته می شود؛ چنانکه:
رامین [ با چهره ای خندان ]: می خواهم از خوشحالی فریاد بزنم.
ج) در تصحیح متون کهن، الحاق احتمالی که از نسخ بدلها یا از سوی مصحّح اضافه می شود، در میان قلّاب جای می گیرد؛ چنانکه:
و این [راه مسلمانی] راه خداپرستی توست، راست [تا به بهشت]. به درستی که پدیدار کردیم نشانها، گروهی را که دوراندیشند و پند گیرند. (ترجمه و قصّه های قرآن، نیمه ی اوّل، ص 227)
یاد دارم که شبی در کاروانی همه شب رفته بودم و سحر در کنار بیشه ای خفته. شوریده ای [که در آن سفر همراه ما بود] نعره برآورد و راه بیابان گرفت و یک نفس آرام نیافت. (گلستان سعدی، ص 97 )
13- ممیّز ( / ): از این نشانه ها در موارد زیر استفاده می شود:
الف) برای جدا کردن سالهای هجری شمسی و قمری و میلادی؛ چنانکه:
محمّد بن جریر طبری، در 224هـ . ق/ 839م. در آمل به دنیا آمد و در سال 310 هـ .ق. / 923 م. درگذشت.
ب) برای نشان دادن شماره ی سوره ها و آیه های قرآن کریم؛ از سمت راست ابتدا شماره ی سوره، سپس شماره ی آیه می آید؛ در این مورد گاه به جای ممیّز از دو نقطه نیز استفاده می شود؛ چنانکه: رَبَّنا لا تُزِغ قُلُوبَنا بَعدَ إذ هَدَیتَنا وَ هَب لَنا مِن لَدُنکَ رَحمَةً إنَّکَ اَنتَ الوَهّابُ. ( قرآن،3/8 ) وَ مِن وَرائِهِم بَرزَخٌ اِلی یَومِ یُبعَثُونَ. ( قرآن،100:23 )
14- جهت نما (----> )
موارد مهمّ استفاده ی این علامت که فلش نیز نامیده می شود، به قرار زیر است:

الف) برای نشان دادن ترتیب و یا استحصال تدریجی و یا نتیجه دادن امری؛ چنانکه:
رفتن ----->رفت--------> رفته----------> رفتار
ساختن----> ساخت----->ساخته-----> ساختار
دیدن-----> دید-------> دیده ------------>دیدار

ب) به معنی و معادل ر.ک. ، نگا. ، رجوع شود، نگاه کنید، بنگرید، و جز آنها. درباره ی معنی دقیق کلمه
-------> لغت نامه ی دهخدا.
 پاسخ 
دیدگاه کاربران
علیرضا حاتمی |   1396/09/15 18:40:54   |
0     0
در بسیاری از موارد نشانه گذاری ها بسیار مهم است و حتی ممکن است که بدون این نشانه گذاری ها معنی جمله عوض شود .
 پاسخ 
دیدگاه کاربران
محمد کاظم سالاری |   1396/09/26 08:05:48   |
0     0
در بسیاری ازمتون رسمی و غیر رسمی از کلماتی استفاده می شود که دارای نشانه گذاری هایی هستند که معمولا نادیده گرفته می شوند .امروزه در جامه ما این نشانه گذاری ها نقش کمرنگی ایفا می کنند

که در بسیاری از موارد این نشانه گذاری ها بسیار مهم است و حتی ممکن است که بدون این نشانه گذاری ها معنی جمله عوض شود در زیر لیستی تهیه شده است که این نشانه گذاری ها از نظر شیوه صحیح و شیوه نادرست آمده است
 پاسخ 
دیدگاه کاربران
محسن برزگری |   1396/10/02 16:11:17   |
0     0
نادرست

درست

نادرست

درست



بهبود می‌بخشد

بهتر می‌کند

می‌بایست

باید



می‌باشد

است/ هست

مورد بررسی قرار می‌گیرد

بررسی می‌شود



نمی‌باشد

نیست

فراهم می‌آورد

فراهم می‌کند



انجام گیرد

انجام شود

انتشار می‌یابد

منتشر می‌شود



می‌گردد

می‌شود

صورت می‌گیرد

انجام می‌شود



ارائه‌دادن

ارائه‌کردن

افزایش می‌یابد

زیاد می‌شود



به‌کاربردن

استفاده‌کردن

فراهم می‌آید

فراهم می‌شود



صورت می‌پذیرد

انجام می‌شود

نمود

کرد



می‌نماید

می‌کند

انتقال‌یافتن

منتقل‌شدن



به انجام می‌رساند

انجام می‌دهد

به‌کاررفتن

استفاده‌شدن



می‌بایست

باید

کاهش دهد

کم کند



فراهم می‌آورد

فراهم می‌کند

کاهش پیدا کرد

کم شد



انتشار می‌یابد

منتشر می‌شود

ضعیف ساختن

ضعیف‌کردن
 پاسخ 
دیدگاه کاربران
علیرضا حاتمی |   1396/11/07 22:17:15   |
0     0
منظور از نشانه گذاری، رعایت قواعد سجاوندی و به کار بردن علامتها و نشانه هایی است که خواندن و در نتیجه، فهم درست مطالب را آسان و به رفع پاره ای از ابهامها که از انعکاس نیافتن دقیق و روشن عناصر و دلالات گفتاری در نوشته پدید می آید، کمک کند.
 پاسخ 
دیدگاه کاربران
آرزوالسادات آینده |   1396/11/10 21:18:07   |
0     0
نیم‌فاصله چیست؟
شاید بتوان گفت نیم‌فاصله، فاصله‌ی کوچکی است که درصورت نیاز بین حروفِ یک کلمه اِعمال می‌کنیم. نیم‌فاصله، علیرغم اینکه ظاهراً فاصله‌ای کوچک را ایجاد می‌کند، اما در واقع اجزای یک کلمه‌ی فارسی را در کنار یکدیگر نگه می‌دارد.
کاربردهای فاصله و نیم‌فاصله:
فاصله میان دو کلمه‌ی مجزا اعمال می‌شود، اما نیم‌فاصله را در صورت لزوم، میان حروف یک کلمه اِعمال شده و مانع از دور شدن اجزای یک کلمه از یکدیگر می‌شود. بعنوان مثال، نحوه‌ی تایپ صحیح و غلط چند کلمه را با هم مرور می‌کنیم:
شکل غلط: می توانیم، می کنیم، می شود، فاصله ی، پنجره ها
شکل صحیح: می‌توانیم، می‌کنیم، می‌شود، فاصله‌ی، پنجره‌ها

به نحوه‌ی نگارش صحیح و غلط کلماتی که در بالا عنوان شده دقت کنید. فاصله‌ای که بین اجزای یک کلمه مثلاً “می توانیم” اعمال شده است، کاملاً غلط است. و این اشتباه زمانی بیشتر مشهود می‌شود که چنین کلماتی در انتهای سطر می‌آیند و نیمی از اجزای یک کلمه به ابتدای سطر بعد منتقل می‌شود.
برای درک بهتر مطلب، تصویری از این خطا تهیه کرده‌ام. در تصویر زیر، به کلمه‌ی “می‌گوید” توجه کنید. در این متن کوتاه، عدم رعایت نیم‌فاصله چندین مرتبه تکرار شده است.
 پاسخ 
دیدگاه کاربران
دیدگاه کاربران

 

 

هدیه مالی تیم متفکران نوین مالی در شبکه اجتماعی
Web Analytics