سیر تاریخی صورت جریان وجوه نقد در ایران  

مقاصدی خاص نظیر اخذ وام و اعتبار ممکن بود در پاره‌ای اوقات ناگزیر شوند، صورت مالی دیگری ازجمله صورت منابع و مصارف وجوه یا صورت گردش وجوه یا حتی در اواخر صورت تغییرات در وضعیت مالی را تهیه و ارائه کنند.

شاید بتوان اولین تلاش کلاسیک جهت آموزش گزارشگری وجه نقد و تهیه صورت منابع و مصارف وجوه در ایران را به زنده‌یاد استاد حسن سجادی نژاد نسبت داد. ایشان هدف از تهیه صورت منابع و مصارف وجوه را به شرح ذیل بیان داشته‌اند:   

      
«صورت گردش وجوه برای این منظور تهیه می‌شود که تغییراتی را که در یک دوره مالی یعنی در فاصله بین دو ترازنامه در اقلام دارایی و بدهی یک موسسه ایجادشده است به طور خلاصه نشان دهد. چنانچه این صورت مالی بطور منظم تهیه شود می‌توان گرایش یا جهت تغییر اقلام دارایی و بدهی را در دوره‌های مختلف مالی نیز به کمک آن تعیین نمود. این صورت برای تشریح و تفهیم گزارش‌های مالی بسیار مفید خواهد بود.

پس از پیروزی انقلاب
 به دلیل تغییر شرایط سیاسی، اجتماعی و اقتصادی از جمله ملی شدن صنایع و حاکمیت بخش عمومی بر واحدهای انتفاعی و پیدایش چند نهاد حرفه‌ای حسابرسی تحت پوشش این بخش به عنوان بازوی کنترل، محیط حسابداری و حسابرسی نیز تغییر یافت. یکی از نهادهای حرفه‌ای حسابرسی بخش عمومی موسسه سازمان صنایع ملی و سازمان برنامه بود که درسال 1359 تأسیس شد. این موسسه پس از مطالعه و بررسی استاندارد بین‌المللی شماره 7، ترجمه و انتشار آن‌ها در دستور کار خود قرارداد و لذا در اوایل سال 1360 واحدهای تحت پوشش حسابرسی خود را پس از یک رشته آموزش‌های مقدماتی رسماً ‌موظف به تهیه و ارائه مطلوب این صورت مالی به‌عنوان بخشی از گزارش‌های مالی سالانه کرد و متعاقب آن نیز برای کمک به واحدهای انتفاعی جهت تهیه و ارائه مطلوب این صورت مالی نشریه شماره 50 را نیز تحت عنوان صورت تغییرات در وضعیت مالی در مهر ماه 1363 منتشر کرد.

در نهایت هیات تدوین استانداردهای حسابداری سازمان حسابرسی با انتشار 22 استاندارد حسابداری در قالب نشریه 122 سازمان حسابرسی، از سال 1375 شرکت‌های پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران را ملزم به ارائه صورت جریان وجوه نقد به صورت امروزی نمود.