سخنانی زیبا از موریس مترلینگ  

شکوه و بزرگی خدای هر کس به اندازه بزرگی اندیشه اوست و به بیان دیگر، بزرگی خداوند به اندازه شایستگی ماست.

نمی دانم هیچ احساس کرده اید هنگامی که سخن می گوییم احساس می کنیم که چیزی شبیه این که درهای حقیقت به روی ما بسته شده،دریچه روح را روی ما می بندد ولی هنگامی که سکوت می کنیم و یا به دنیای سکوت فرو می رویم جهان حقیقت به روی روح ما باز می شود، هنگامی که سکوت را شکستیم آن چه را که یافته ایم از دست می دهیم.

سایه من که در پرتو چراغ به دیوار می افتد، آیا اندیشه و خرد دارد یا نه و اگر دارای اندیشه است آیا می اندیشد که برای چه به وجود آمده و چه کس او را به وجود آورده و چه خواهد شد... هنگامی که ما از علت وجود خود بی اطلاع باشیم چگونه ممکن است که سایه بتواندعلت وجود خود را که ما هستیم دریابد. نکند ما هم سایه شخص دیگری باشیم که هنوز از علت وجود خود بی خبر است!

من اصلاً برای گذشتن روزهای عمر خود متاسف نیستم زیرا می‌دانم هر روز که از دستم برود برخلاف آنچه ظاهراً به‌ چشم می‌رسد من آنروز را ضبط و تملک کرده‌ام.اگر شماره‌ی روزهای آینده من به تدریج کم می‌شود، در عوض شماره روزهای گذشته که در قفای من قرار گرفته بیشتر می‌گردد. و نباید فراموش کرد که روزهای گذشته برای ما خیلی زیادتر از روزهای آینده ارزش دارد زیرا روزهای آینده هنوز در تصرف ما نیست و بطور محقق به ما تعلق ندارد در صورتیکه روزهای گذشته محققاً به ما تعلق دارد.

اگر مرگ وجود نمیداشت هیچ کس زیر بار زندگی نمیرفت و کسی مرور ایام و ماهها و سالها را تحمل نمی‌نمود. یگانه چیزی که باعث شده است ما زندگی بکنیم ترس از مرگ است و بر اثر این ترس، زندگی را تا پایان سالخوردگی تحمل می‌نماییم.

خیلی کم اتفاق می افتد که ما در زمان حال زندگی کنیم زیرا فکر ما معطوف به گذشته و یا آینده است.در موقع کارکردن و گردش و مسافرت و سایر مواقع فکر انسان به زمان حال معطوف نیست و اگر به آینده هم توجه داشته باشد اغلب استخوان‌بندی مناظر زندگی آینده را با مصالح حوادث و مناظر زندگی گذشته می‌سازد.