جهل و فقر، راز قدرت قدرتمندان  

التیامِ این حوایج عاقلانه است ولی معالجه‌ی آن دیوانگی است. تنها چیزی که می‌تواند مرد زحمتکش را به کار راغب و کوشا کند، دستمزد معتدل است. اجرت کمتر، کارگر را طبعاً دلسرد یا مردد می‌کند، اجرت بیشتر او را گستاخ و تنبل می‌سازد. چنین نتیجه می‌شود که در کشوری آزاد یعنی آن جا که بندگی مجاز نیست، مطمئن‌ترین ثروت عبارت از توده‌ی فقرای زحمتکش است. مضافاً بر آن که اینان سرچشمه‌ی زوال‌ناپذیری برای ناوگان و سپاه‌اند و بدون آنان برخورداری از هر نعمتی غیرممکن است. و محصول هیچ کشوری قابل استفاده نیست.

برای آن که جامعه (که البته عبارت از کسانی است که کار نمی‌کنند) خوشبخت و کامروا باشد و بتوان خلق را با وجود تنگدستی راضی نگه داشت، لازم است که اکثریت عظیم مردم نادان و فقیر بمانند. دانایی خواست‌های ما را وسعت می‌بخشد و مضاعف می‌کند و هر اندازه که خواست‌های شخص کمتر باشد به همان اندازه آسان‌تر می‌توان نیازمندی های وی را برآورد.