ضرورت همدلی  

همدلی، چرخ‌های ارتباطی بین افراد را نرم و لغزان می‌کند تا به‌راحتی بچرخند. همدلی می‌تواند باعث افزایش کیفیت روابط و احساس رضایتمندی از برقراری روابط با دیگران شود.
وجود هم‌دلی در فرد، علامت خودآگاهی، سلامت ذات، ارزش قائل شدن برای خویشتن و دوست داشتن خود (نه به معنای خودشیفتگی) است و فقدان همدلی، عدم بلوغ هیجانی و شناختی را نشان می‌دهد که منجر به ناتوانی در دوست داشتنِ دیگران می‌شود. همدلی باعث می‌شود حریم دیگران را محترم بشماریم و احساسات، نیازها، نگرانی‌ها و علایق و نظرات آن‌ها را بپذیریم و بتوانیم به‌طور مؤثر با دیگران ارتباط برقرار کنیم. افرادی که در روابط با دیگران، خودخواهی نشان می‌دهند و نظرات و ویژگی‌های شخصی آنان را نادیده می‌گیرند، غالباً بسیار محدود با مسائل برخورد می‌کنند. آن‌ها معمولاً از دنیای وسیع انسان‌های دیگر بی‌خبر می‌مانند. درواقع، چنین افرادی در میان میلیون‌ها انسانی که در این جهان پهناور زندگی می‌کنند، نمی‌توانند باکسی صمیمی شوند و دوستانی داشته باشند. هم‌دلی، به دیدگاه افراد وسعت می‌بخشد، افزون بر آن، رفتارهای فرد را به تعادل می‌رساند و همچون عامل تقویت وجدان انسان‌ها عمل می‌کند. همدلی، از افراط ‌و تفریط جلوگیری می‌کند. هم‌چنین، همدلی برای تحقق بخشیدن به پیشرفت‌های اخلاقی و عدالت و انصاف در جامعه ضروری است و نیز سنگ بنای نوع‌دوستی و زمینه‌ساز هماهنگی مردم با یکدیگر و اتحاد اجتماعی است.

منبع:

مقاله رسولیان، مریم، صالحیان، راضیه، (1389)، هم‌دلی، تهران: چاپ اول 1390.