زکات، لازمه انسان  

خدا حرکت کند. در قرآن کریم نماز توأما با زکات ذکر شده است. در کنار هم قرار گرفتن این دو موضوع می‌تواند اشاره ای باشد به این که انسان همان طور که باید نسبت به رابطه با خدا که یک رابطه درونی و قلبی است تلاش کند؛ باید با بندگان خدا هم رابطه داشته باشد که البته آن هم رابطه غیر مستقیم با خالق است؛ یعنی انسان وظایفی نسبت به بندگان خدا دارد که به خاطر اطاعت خدا باید آن وظایف را انجام دهد.
 

زکات: در اصل فرهنگ دینی اعم از اسلامی و غیر‌اسلامی، شامل هر نوع انفاقی می‌شود که به قصد اطاعت خدا انجام گیرد. در عرف ما زکات را به یک قسم از عبادات مالی اطلاق می‌کنیم که به اشیاء خاصی تعلق می‌گیرد؛ ولی نه در اصل لغت و نه در اصل فرهنگ عام اسلامی اختصاص به این حکم ندارد.
اما  زکات موجب پاک و تمیز شدن روح انسان می‌گردد. مثل هرس کردن درخت که به آن تزکیه درخت گفته و باعث رشد و مرغوبیت میوه می‌گردد. انسان با دادن زکات، مقداری از مالش را جدا می‌کند و به دیگران می‌دهد. زکات موجب فراوانی روزی می‌شود. اگر به انسان بگویند: پولی را که به دست آورده‌ای به دیگران انفاق کن! این کار برای او خیلی خیلی سخت است؛ حتی دادن خمس و سایر واجبات آن هم برای انسان دشوار است. این تعلقی است که انسان به امور دنیا پیدا می‌کند و این خیلی خطرناک است و اگر رشد کند، می‌تواند انسان را به کفر بکشاند. لااقل فکر انسان را مشغول می‌کند و باعث می‌شود آن وقتی را که باید صرف عبادت و رشد معنوی گردد، صرف نقشه کشیدن برای درآمد بیشتر کند. این آلودگی و نکبتی روحی است که بزرگ ترین سد راه تکامل انسان می‌شود. مثل پرنده ای می‌ماند که به پایش سنگی ببندند. هرچه این سنگ بزرگ تر باشد بیشتر مانع از پرواز می‌شود. پرنده هنر پرواز و ابزارهای آن را دارد؛ اما سنگ مانع می‌شود. انسان عقل و شعور و معرفت دارد و تعلیمات انبیاء را دیده است و می‌داند سعادت ابدی در بهشت است و این دنیا بازیچه ای بیش نیست؛ اما در عمل فراموش می‌کند. اگر اسکناسی را گم کند خواب از چشمش می‌رود و در نماز هم فکرش مشغول می‌شود. این ها نشانه تعلق به دنیاست. آیا چنین کسی حال عبادت پیدا می‌کند؟ آیا می‌تواند سحرخیز باشد و با نشاط در پیشگاه خدا راز و نیاز کند؟ این تعلق، یک آلودگی روحی است.

منبع

برگرفته از مطلب نوشته شده توسط زارع پور