آرمان و آرزو از نگاه اِِّّّّْرد  

آدم های ماندگار، تنها به آرمان می اندیشند. 

 میندیش که دیگران، تو را به آرمانت خواهند رساند.

هیچ گاه برای آغاز دیر نیست، همین بس که به خود بگوییم: اینبار، کار ناتمام را به پایان می رسانم.

مهم نیست تا چه اندازه رشد کرده ایم، مهم این است که، از آرمان هایمان دور نشده باشیم.  

اگر برای رسیدن به آرزوهای خویش، زور گویی پیشه کنیم، پس از چندی، کسانی را در برابرمان خواهیم دید، که دیگر زورمان به آن ها نمی رسد.

برای رسیدن به آرمان، باید از همه نیروهایمان بهره بگیریم، هر بار که به در بسته ایی رسیدیم، نباید خویشتن را سرزنش کنیم. 

کسی که چند آرزوی درهم برهم دارد، به هیچ کدام از آنها نمی رسد، مگر آنکه با ارزشترین آنها را برگزیند، و آن را آرمان نهایی خویش سازد. 

اندیشه های کوچک، توان رسیدن به آرزوهای بزرگ را ندارند. 

اگر آرمان زندگی خویش را بدانیم، هر دم از خانه این و آن، سر در نمی آوریم.

مردمی که نگاه میهنی و آرزوهای خویش را به فراموشی سپرده اند، همچون بیماران آسیب پذیرند.

به سادگی، می توان آینده جوانان را از روی آرزوهایشان پی برد.