مناعت طبع؛ در طلب آفتاب  

     دیوژن که از حکمای کلبی یونان بود، در برابر آفتاب دراز کشیده بود. چون حس کرد جمع فراوانی به طرف او می‏ آیند، کمی برخاست و چشمان خود را به اسکندر که با جلال و شکوه پیش می‏ آمد، خیره کرد؛ اما هیچ فرقی میان اسکندر و یک مرد عادی که به سراغ او می‏ آمد، نگذاشت.
     اسکندر به او سلام کرد و گفت: «اگر از من تقاضایی داری، بگو.» دیوژن گفت: «یک تقاضا بیش‏تر ندارم؛ من داشتم از آفتاب استفاده می‏ کردم، شما اکنون جلو آفتاب را گرفته‏ اید؛ کمی‏ آن‏طرف‏ تر بایستید!»
     این سخن در نظر همراهان اسکندر، خیلی حقیر و ابلهانه آمد. با خود گفتند:" عجب مرد ابلهی است که از چنین فرصتی استفاده نمی‏ کند".
اما اسکندر که خود را برابر مناعت طبع و استغنای نفس دیوژن حقیر دید، سخت در اندیشه فرو رفت.
     پس از آن که به راه افتاد،‏ به همراهان خود که فیلسوف را ریشخند می‏ کردند، گفت: «به راستی اگر اسکندر نبودم، دلم می‏ خواست دیوژن باشم!»

منبع
داستان راستان، ج 2، ص 85 و 86‍؛ برگرفته از: هزار و یک حکایت اخلاقی، ص 402