زندگی با یاد مرگ؛ ناخدای کشتی خود  

او گفت:

شکیبای شکیبا است ناخدای کشتی من.

باد می وزد و بادبان ها بی قرارند؛

حتی سکان نیز خواهان فرمان است؛

با وجود این، ناخدای من آرام است و در انتظار سکوت من.

دریانوردان من نجوای دریای بزرگ تر را شنیده اند، با شکیبایی به سخنان من گوش سپرده اند.

دیگر بیش از این در انتظار نمی مانند،

من آماده ام.

رود به دریا رسیده، و بار دیگر آن مادر بزرگ فرزند خویش را در آغوش می گیرد.

جبران خلیل جبران