نبض زندگی؛ سنگ سوپ عجیب  

در روز های سخت گذشته،

آویزان بود با نخی، در آشپزخانه،

سنگی کوچک و قدیمی به اندازه یک سیب،

صیقلی و فرسوده و خاکستری.

در آشپزخانه چیز زیادی نبود که بخوریم،

وقتی که هوا پس می شد،

مادر کمی آب می جوشاند و سنگ را توی آب می انداخت

میگفت: «امشب کمی سوپ می خوریم.»

به خدا قسم می توانستی مزه مرغ و گوجه فرنگی،

رشته و قلم گوسفند را حس کنی،

اما آنچه می خوردیم آب و سیب زمینی بود،

و سنگ سوپ عجیب.

این سنگ سال های دراز در خانه ما بود،

می دانستیم که مغذی است.

به یاد می آورم که مادر آن را در آب هم میزد،

و این ترانه را می خواند:

«تا وقتی که این سنگ جادویی را داریم

هیچ شبی گرسنه نخواهیم ماند.

کافی است کمی عشق به آن اضافه کنید،

بعد همه چیز رو به راه میشود.»

به خدا قسم مزه مرغ و گوجه فرنگی،

رشته و قلم گوسفند را حس می کردیم،

اما آنچه می خوردیم آب و سیب زمینی بود،

و سنگ سوپ عجیب.

آن تکه سنگ باعث شد که روز های تاریک را تاب بیاوریم

تا بالاخره خورشید طلوع کرد.

و سنگ سوپ خاک گرفته فراموش شد.

هر چند هنوز، همانجا آویزان است.

خدایا، از آن زمان به بعد، غذا فراوان شد

اما گاهی

مادر را در آشپزخانه میبینم

و سنگ سوپ عجیب به یادم می آید.

دوباره می توانم مزه مرغ و گوجه فرنگی،

رشته و قلم گوسفند را حس کنم،

اما آنچه می خوردیم در حقیقت آب و سیب زمینی بود،

و سنگ سوپ عجیب

ما با یک سنگ سوپ عجیب تغذیه می شدیم.

آه، سنگ سوپی عجیب.

شل سیلور استاین