در ایران صورت جریان وجوه نقد به‌عنوان یک صورت مالی جدید شناخته می‌شود، زیرا صورت‌های مالی واحدهای انتفاعی تا پیش از انقلاب عمدتاً محدود به ترازنامه و صورت سود و زیان بود. هرچند بعضی از واحدهای انتفاعی برای

رابطه ی ارزشی اطلاعات حسابداری، توانایی ایجاد قدرت پیش بینی در سرمایه گذاران و سایر استفاده کنندگان از اطلاعات حسابداری در اتخاذ تصمیمات آتی و تعدیل تصمیمات قبلی می باشد.

باسو (1997) محافظه کاری را به صورت زیر تعریف کرده است:محافظه کاری عبارتست از تاییدپذیری متفاوت لازم برای شناسایی درآمدها و هزینه ها، که منجر به کم-نمایی سود و دارایی ها می شود. این تعریف بیانگر محافظه کاری مشروط است

مدیران و مالکان به طور طبیعی گرایش دارند که نسبت به واحد تجاری بیش از اندازه خوشبین باشند. این خوشبینی زیاد موجب می‌شود که دارایی‌ها و درآمدها بیشتر بیان شوند. محافظه‌کاری نوش داروی لازم برای این خوشبینی بیش از حد است. 

 واتز (2003) ریشه محافظه کاری در گزارشگری مالی را دلایل اقتصادی می داند و چهار عامل  تفسیر قراردادی و تفسیر دعاوی قضایی  و تفسیر قانون گذاری و  تفسیر مالیاتی را در شکل گیری آن ذکر می کند.

اصطلاح افشا در گسترده‌ترین مفهوم به معنای ارائه اطلاعات است. و در محدودترین معنای خود شامل مواردی نظیر بحث و تحلیل مدیریت، یادداشت‌های توصیفی همراه صورت‌های مالی و صورت‌های مالی مکمل می‌شود. سطح اطلاعاتی که لازم است افشا شود

در تهیه و ارائه مطالب گردش وجوه نقد همانند سایر صورت‌های مالی، لازم است اقلام دارای ویژگی‌های مشابه در یک گروه طبقه‌بندی و اقلامی که ویژگی‌های متفاوت دارند، از یکدیگر تفکیک شوند. تجزیه و تحلیل لازم برای ارزیابی

حقیقات نشان می‌دهند که استفاده از اطلاعات حسابداری تعهدی همراه با حسابداری نقدی (جریان‌های نقدی) بسیار مفیدتر هستند تا اینکه جداجدا مورداستفاده قرار گیرند، به این معنا که در ارزیابی عملکرد مؤسسه و چشم‌انداز

جریان‌های نقدی در حقیقت همان ورودی‌ها و خروجی‌های وجه نقد و معادل وجه نقد است. وجه نقد شامل وجه نقد در دسترس و وجوه سپرده‌گذاری شده است. معادل وجه نقد شامل سرمایه‌گذاری کوتاه‌مدت باقابلیت نقدینگی

 استاندارد شماره 7 هیات استانداردهای بین‌المللی نتایجی را در خصوص تغییرات ایجادشده در طبقه‌بندی صورت جریان وجه نقد که توسط هیأت استانداردهای حسابداری سازمان حسابرسی انجام‌شده را ارائه خواهد نمود.

بکارگیری روش‌های پذیرفته شده متفاوت در واحدهای انتفاعی مختلف و حتی در داخل یک واحد انتفاعی موجب بروز مشکل در قابلیت مقایسه مستقیم صورت‌های مالی شده است. برای حل این مشکل دو راهکار پیشنهاد می‌شود:

صورتهای مالی بخش اصلی فرایند گزارشگری مالی را تشکیل می­دهد. هدف صورتهای مالی، ارائه اطلاعاتی تلخیص و طبقه­ بندی شده درباره وضعیت مالی، عملکرد مالی و انعطاف­ پذیری مالی واحد تجاری است که برای طیف گسترده از استفاده­ کنندگان صورتهای مالی در اتخاذ تصمیمات اقتصادی مفید واقع گردد (کمیته فنی سازمان حسابرسی،1381).

از مقایسه دو استاندارد ملی و بین‌المللی مشخص می‌شود که جریان‌های نقدی ناشی از فعالیت‌های سرمایه‌گذاری و فعالیت‌های تأمین مالی به‌جز یک مورد (به شرح زیر) در هر دو استاندارد مشابه است.

صورت جریان وجوه نقد باید شامل صورت تطبیقی مانده اول دوره و پایان دوره وجه نقد باشد. صورت تطبیق مزبور باید هر گونه تفاوت‌های ارزی ناشی از مانده‌های وجه نقد ارزی که به سود و زیان منظور شده است،

صورت جریان وجوه نقد باید جریان‌های ورود وجه نقد به یک واحد انتفاعی و خروج وجه نقد از آن را طی یک دوره مالی نشان دهد به نحوی که علل تغییر مانده موجودی نقد در ابتدای دوره به مانده موجودی نقد در پایان دوره

فعالیت‌های عملیاتی عمدتاً ناشی از فعالیت‌های اصلی و مستمر در تولید درآمد مؤسسات است. این فعالیت‌ها عموماً نتیجه معاملات و سایر رویدادهایی هستند که در ارتباط با محاسبه سود و زیان می‌باشند.

از جمله شاخصه‌های بسیار مهم در تصمیم‌گیری‌های مالی شاخص ارزش فعلی است و یکی از عناصر اصلی محاسبه ارزش فعلی، جریانهای نقدی مورد انتظار از فعالیت‌های آتی مؤسسه است.  در این رابطه در ژوئن 1997 هیات

منطق زیر بنای صورت تغییرات در وضعیت مالی که توسط هیات اصول حسابداری ارائه‌شده بود را می‌توان به شرح زیر خلاصه کرد: اقلام بدهکار مبادلات = اقلام بستانکار مبادلات

طی سالیان متمادی ترازنامه و صورت سود و زیان همراه با یادداشت‌های پیوست و جداول مربوطه، مجموعه صورت‌های مالی را تشکیل می‌داد. با مواجهه با این مسئله که با ارائه این مجموعه صورت‌های مالی، دلایل کلیه

 در اغلب مواقع سهامداران در مورد پیش‌بینی دریافت سود سهام از اطلاعات سود سالیانه شرکت استفاده می‌کنند. ولی باید توجه داشت این فرآیند در صورتی صحیح خواهد بود که بین سود نقدی و سود تعهدی یک رابطه منطقی