چکیده ای از مقاله

این تحقیق به ارزیابی 9 مدل کشف مدیریت سود می پردازد. ارزیابی انجام شده در این تحقیق بر پایه بررسی توانمندی هر یک از مدل ها از نظر رویارویی با دو نوع خطای شناخته شده در استنتاج آماری موسوم به خطاهای نوع اول (آلفا) و نوع دوم (بتا) می باشد. احتمال بروز این دو خطا، ملاکی برای قضاوت در مورد صحت روش تحقیق بکار رفته در تحقیقات مدیریت سود و اعتبار استنتاجات حاصل از آن است. در همین راستا و برای تجزیه و تحلیل تجربی مدل ها، آزمون مدیریت سود در سطح سه نمونه جداگانه صورت پذیرفت: الف) نمونه ای تصادفی متشکل از 1000 مشاهده شرکت-سال؛ ب) نمونه متناظر دیگری بر اساس نمونه الف، که از طریق یک فرآیند شبیه سازی مدیریت سود مقادیر ثابت و معینی به سود و اقلام تعهدی آن افزوده شد؛ پ) نمونه ای از شرکت هایی که شواهدی قابل قبول مبنی بر دستکاری سود از سوی آنها وجود داشت.
نمونه الف برای بررسی خطای نوع اول طرح ریزی گردید. بصورت کلی خطای نوع اول زمانی روی می دهد که محقق به استناد آزمون، گزاره درست (فرضیه صفر) را رد می نماید. در تحقیقات مدیریت سود خطای نوع اول وقتی است که فرضیه صفر عدم مدیریت سود، رد می شود؛ در حالی که واقعا مدیریت سود وجود نداشته و فرضیه صفر درست است. نمونه های ب و پ برای آزمون خطای نوع دوم طرح ریزی شده بودند. بصورت کلی خطای نوع دوم وقتی روی می دهد که محقق به استناد آزمون، گزاره نادرست (فرضیه صفر) را به خطا درست می پندارد و می پذیرد. در تحقیقات مدیریت سود، خطای نوع دوم وقتی روی می دهد که فرضیه عدم مدیریت سود رد نمی شود، در حالی که واقعا مدیریت سود وجود داشته و فرضیه صفر نادرست است.
یافته های این تحقیق نشان می دهد از مدل های مورد بررسی، در کل مدل های مبتنی بر روش های برآورد رگرسیونی از توان بیش تری نسبت به سه مدل هیلی، دی آنجلو و تعدیل شده دی آنجلو برخوردارند. از میان روش های رگرسیونی، روش اصلی جونز (1991) از توان کمتری برای تبیین مدیریت سود برخوردار است. در مورد ویرایش های بعدی مدل جونز، ویرایش تعدیل شده جونز 1995 و مدل ساده دی چاو 2002، و مدل جامع دی چاو 2002 و نسخه های تورم زدایی شده آن از توان قابل قبولی برای کشف مدیریت سود برخوردار بودند.