سیاست اقتصاد آزاد و افزایش ارتباطات در میان شرکت ها، منجر به تأثیر متقابل آن ها بر یکدیگر شده است، از این رو مدیران در عملیات اصلی خود با عدم اطمینا ن های زیادی مواجه میشوند. برای مقابله با این عدم اطمینان ها مدیران باید از مناسب ترین سیاست های مدیریتی استفاده کنند که این امر از طریق اجرای سازوکارهای راهبری شرکتی میسر می شود. به طور نظری، سازوکارهای راهبری شرکتی، می تواند همچون وسیله ای برای تغییر در ریسک سیستماتیک به کار رود. این نوشتار به بررسی رابطه بین سازوکارهای راهبری شرکتی و ریسک سیستماتیک در میان شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران می پردازد . برای تحقق این هدف، از اطلاعات 154 شرکت در بازة زمانی 1383 تا 1390 استفاده شده است . روش آماری به کار رفته برای آزمون فرضیه ها، رگرسیون حداقل مربعات معمولی است . مدل پژوهش ابتدا در سطح کل داد هها و سپس به منظور بررسی دقیق تر هر یک از فرضیه ها، بر

اساس تقسیم بندی مدل پراستیو ( 2011 ) در سطح سه طبقة مختلف از شرکتها (شرکتهای دارای بتای کوچکتر از نیم به منزلة شرکت هایی با ریسک پایین، شرکتهای دارای بتای بزرگتر از نیم و کوچکتر از یک، نشان دهندة شرکت هایی با ریسک متوسط و شرک ته ای دارای بتای بزرگتر از یک، نمایندة شرکت هایی با ریسک بالا) اجرا شده است . یافته های پژوهش نشانمی دهد که بین درصد سهامداران نهادی که یکی از عناصر و سازوکارهای راهبری شرکتی شمرده می شود و ریسک سیستماتیک، ارتباط معناداری وجود دارد . بین درصد اعضای غیر موظف هیئت مدیره و ریسک سیستماتیک، در سطح کلی و نیز در سایر طبقات شرکت ها معنادار نیست.

واژه های کلیدی: اعضای غیرموظف هیئت مدیره، ریسک سیستماتیک، سازوکارهای راهبری شرکتی، سهامداران نهادی.