این مدل بــا این فرضیه اساســی که تغییر محیط، ســیاره ی زمین را به خطر می اندازد آغاز می شود. استنباط می شود که صنعت تأثیر زیادی بر محیط دارد و از این که جامعه به صنعت مشــروعیت می بخشد، استدلال می شود که صنعت وظیفه دارد که به تعهد خود عمــل کند و چون، به نظر می رســد که وضعیت کنونی زمین را به خطر می اندازد، نیاز به رابطه ای جدید بین صنعت و محیط زیست وجود دارد، این گونه استدلال می شود که اگرچه باید دوباره یک جهت گیری اساســی درازمدت وجود داشــته باشــد، اما هدف کوتاه مدت، باید توســعه ی پایدار  باشد. نیاز برای اندازه گیری سیستم به منظور ارزیابی تأثیر صنعت وجود دارد، اما حســابداری کنونی کفایت لازم را ندارد. بنابراین نیاز به حســابداری جامع  جدیدی وجود دارد که تأثیرات محیطی شرکت را در نظر  بگیرد. در نهایت استدلال می شود که شرکت ها به خاطر رابطه ی وظیفه ی مباشرت  گزارشگری زیست محیطی را به ذی نفعان خــود ارائه می کنند. چندین دلیل برای پذیرش این مدل نظری برای ســازمان ها و حســابداران وجود دارد. نخست، در سطح عمومی، افزایش مسائل زیست محیطی است که به نظر می رســد برای مدیران و حسابداران محتاطانه است، اقدام فوری برای رفع این تهدیدات انجام دهند. دوم، پارادایم حســابداری ســنتی با محدودیت بر روی اعداد حســابداری تمرکز می کند که نتایج زیست محیطی و فعالیت های سازمانی را در برنمی گیرد. سوم این که، به عنوان ابتکار و تجربه، نیازی مستمر برای کشف سیســتم ارزیابی بالقوه ی پولی و غیرپولی وجود دارد. درنهایــت، چارچوب نظری بیان می کند که برای ادای وظیفه ی مباشرت، سازمان ها باید عملکرد زیست محیطی خود را برای ذی نفعان افشا کنند.