چکیده

موضوع نیروی انسانی به عنوان عامل مهم پیشرفت، نخستین بار پس ازجنگ جهانی دوم، توجه دولت ها و سازمان ها را به خود معطوف کرد. نقش انسان از نیروی کارساده به منبعی همتراز با سایر منابع و سپس به سرمایه انسانی و مهم ترین عامل تولید ثروت تبدیل شده است. یکی از مشخصه های مدیران در کلاس جهانی، استعدادیابی، توان برانگیختن، تفویض اختیار، مربیگری و توانمندسازی کارکنان است. در قرن بیست و یکم که اهمیت سرمایه های فکری دریک سازمان بیش از اهمیت سایر سرمایه های آن است، این انسان ها هستند که ارزش یک سازمان را تعیین می کنند و برای صاحبان سهام خصوصی و عمومی آن سود می آفرینند. اما منابع انسانی در سازمان های ایرانی هنوز جایگاهی به عنوان سرمایه، نزد شرکت ها ندارند و جایی در ستون ترازنامه برای آنها در نظر گرفته نشده است. هم اکنون نرخ تولید ثروت با استفاده از منابع انسانی درکشور، پس از منابع طبیعی و فیزیکی قرار دارد. چالش های پیچیده و فراگیر اقتصاد جهانی از جمله جهانی شدن، تحول بازارها، تغییرات تکنولوژیک و پارادایم ها، منابع انسانی را از بی ارزشی خارج کرده و جزو عناصر اصلی روش های جدید مدیریت قرار داده است. مدیران و متخصصان منابع انسانی نیز در زمره مشاغل کلیدی، حساس و تخصصی سازمان های پیرو قرار دارند.