مارتین هایدگر  

هایدگر به بررسی پدیده در فلسفه خود پرداخته‌است. متافیزیک او در واقع هستی‌شناسی پدیده گرایانه‌است هایدگر زمان را به سه نوع زمان روزمره و زمان طبیعی و زمان جهانی تقسیم می‌کند. در بحث زمان روزمره می‌گوید که زمان آن چیزی ست که اتفاقات در آن رخ می‌دهند. زمان در موجود تغییرپذیر اتفاق می‌افتد. پس تغییر در زمان تکرار دوره‌ایست که در هر دوره تداوم زمانی یکسانی دارد که ما می‌توانیم مسیر زمانی را به دلخواه خود تقسیم کنیم.

ساعت چه مدت و چه مقدار را نشان نمی‌دهد بلکه عدد ثبت شده اکنون است. هایدگر می‌پرسد که این اکنون چیست و آیا من انسان ، بر آن چیرگی و احاطه دارم یا نه؟ آیا این اکنون من هستم یا فرد دیگری ست؟ اگر این طور باشد پس زمان، خود من هستم و هر فرد دیگر نیز زمان است و ما همگی در با هم بودنمان زمان هستیم و هیچ‌کس و هر کس خواهیم شد.

به قول هایدگر اگر راه رسیدن و تقرب به خداوند، ایمان باشد و شرط وارد شدن به ابدیت، چیزی جز همین ایمان نباشد، پس فلسفه هیچگاه ابدیت نخواهد داشت. هایدگر که در یک خانواده روستایی به دنیا آمده بود تا زمان مرگ خلق و خوی روستایی را با خود داشت.او در ۲۶ مه سال ۱۹۷۶ درگذشت و در کلیسای مارتین قدیس که پدرش خادم آنجا بود به خاک سپرده شد.