عدالت زاده ذهن انسان  

عدالت در طبیعت اصلا نیست بلکه زاده ذهن آدمیان است. از این رو آدمیان درباره آن همواره با یکدیگر در نزاع و مناقشه اند و هر روز آن را به نحوی دیگر تعبیر می کنند. و هر تعبیری که هر بار از آن بدست می دهند، مادام که تازه است و هنوز تغییری در آن نداده اند ، قدرت قانونی پیدا می کند.

همین خود دلیل است بر این که عدالت و حق زاییده هنر ، قرارداد و قانون است و در نظام طبیعت جایی برای آن نیست. این است آن نظریه ای که مردان خردمند به جوانان می آموزند و گاه به نثر و گاه به شعر به آنان تلقین می کنند که حق آن است که بتوان به زور بر کرسی نشاند.

شیوع اینگونه عقاید سبب شده است که جوانان چنان رفتاری در پیش گیرند که گویی خدایی در جهان نیست. همه طغیان و شورشها نیز شاید از این عقاید است زیرا آنها مردمان را به سوی زندگی خاصی سوق می دهند که بر پایه حق طبیعی استوار است و مهمترین اصلی که در آن حکم فرماست این است که، آدمی نباید گردن به فرمان قانون بنهد و کمر به خدمت دیگران ببندد بلکه تا آنجا که میسر است باید بکوشد تا به دیگران فرمان براند.