فضیلت  

بیشتر مردم می‌اندیشند که اندکی فضیلت برای آنان کافی است، ولی آرزوهایشان برای داشتن سرمایه و نیرو و افتخار و مزایای دیگر هیچ اندازه و حد نمی‌شناسد. اما سعادت خواه در فضیلت باشد و خواه در لذت و خواه هر دو، آنان که از هوش و صفات درخشان اخلاقی بهره‌مندند ولی مال به‌اندازه دارند، می‌توانند زودتر از کسانی سعادتمند شوند که بیش از حد لازم ثروت دارند، ولی از نیکی‌ها و سرمایه‌های معنوی دیگر بی‌بهره‌اند.

حتی کسانی که زندگی فضیلت‌آمیز را از هر نوع زندگی دیگر دلپذیرتر می‌دانند درباره‌ی این مسئله همدل نیستند که آیا باید زندگی پرکار و سیاسی را برگزید یا آن‌که از غوغای کارهای دنیوی آسوده بود و زندگی گوشه‌نشینی و فراغت را پیشه کرد که به عقیده‌ی برخی تنها زندگیِ شایسته‌ی فیلسوفان است. درواقع همه‌ی کسانی که، چه در گذشته و چه در زمان حال، سودای ناموری به فضیلت در سر داشته‌اند یکی از دو شیوه زندگی، یعنی شیوه‌ی سیاسی و شیوه‌ی فلسفی، را برگزیده‌اند.