رئیس جمهور با حضور در جمع کارگران زمستان یورت درس شهامت داد

به گزارش ایلنا ، درادامه واکنش‌ها نسبت به سفر روز یکشنبه رئیس جمهور به استان گلستان و دیدار او با کارگران حادثه دیده معدن زمستان یورت، یکی از بستگان کارگران حادثه دیده کارخانه فولاد غدیر یزد ضمن عرض تسلیت و ابراز همدردی با کارگران حادثه دیده معدن زمستان یورت، دیدگاه خود را در این زمینه با ایلنا در میان گذاشت.

یادآوری می‌شود که در شامگاه روز ۲۰ آذر سال ۹۰ براثر انفجار کوره ذوب آهن کارخانه فولاد غدیر  ۱۸ کارگر کشته و یک کارگر دیگر مجروح شدند.

در متن مکتوبی که از سوی بستگان یکی از خانوادهای کارگران فولاد غدیر  یزد برای ایلنا ارسال شده است بعد از اعلام تسلیت و ابراز همدردی با خانواده‌های کارگران معدن زمستان یورت آمده است:

روز یکشنبه، همه بحث ها بر سر چرایی رفتن روحانی به معدن یورت بود. هرکسی از دیدگاه و جناح خودش به این مسئله می نگریست. یکی حرکت رئیس جمهور را برای جلب نظر مردم و جمع آوری رای می دانست، یکی دنبال آن بود که تا می‌تواند فیلم حمله عده ای از حاضرین در محل به اتومبیل حامل ایشان را در شبکه های مجازی انتشار دهد، یکی مطلب نوشت که کارگران معترض معدن به ریاست جمهوری حمله کردند و ...

به هر روی در روزهای منتهی به انتخابات حجم وسیعی از پیام ها و تصاویر به این حرکت "روحانی" معطوف شد.

اما من، فرزند کارگری که چندسال پیش در حادثه ای تلخ، مجبور به فروخوردن بغض سنگین گلویم شدم به حال کارگرانی که توانستند حرفشان،دردلشان و فریادشان را بر سر بالاترین مقام اجرایی کشور بکشند غبطه خوردم.

آذرماه سال 90 با انفجار کارخانه فولاد غدیر یزد هجده کارگر در آتش سوختند و خانواده های زیادی داغدار شدند که حتی تا همین امروز نمی دانند چه شد که چنین اتفاقی افتاد و چه شد که پدران و برادران و اقوامشان در میان زبانه های آتش پر کشیدند.

اما آن روزها رئیس جمهور وقت حتی یک تسلیت ساده هم از ما دریغ کرد، ما را زودتر از آنچه فکر می کردیم فراموش کردند و لابه لای پرونده های پرشمارشان خاک خوردیم و خاک خوردیم.

روز یکشنبه اما "رئیس جمهور روحانی" با حضورش در بین معدنچیان سخت کوش و خانواده هایی که بعضاً هنوز پدران و فرزندانشان در اعماق زمین محبوس مانده اند، درس شجاعت و شهامت داد به آنهایی که اکنون برای کارگرانی که خودشان هم تا به امروز از سختی کار و حقوق پایین و مشکلات عدیده شان بی خبر بودند.

آری، من فرزند کارگری که نانش را از دل آتش بیرون می آورد و آخرهم در آتش سوخت و فراموش شد، به رئیس جمهوری که فریاد کارگران بر سرش را تحمل می کند "رای" خواهم داد.