مثلث شکست کالای داخلی چیست؟

 در روزگار نه چندان دور، کارخانجات و مراکزی در این مرز و بوم مشغول به فعالیت بودند که محصولات آنها در نزد ایرانیان احترام بسیای داشت، به طوریکه تولیداتشان بازار کشور را قبضه و تسخیر کرده بود و انصافا محصولاتشان از کیفیت بالایی نیز برخوردار بود و خانوارهای ایرانی با افتخار آن را خریداری می کردند، اما امروز از آن نامِ با افتخار یا هیچ باقی نمانده و یا حیات و بقای آنها به ضرب و روز تنفس های مصنوعی استمرار پیدا می‌کند. تنفس هایی که هیچ تضمینی برای اثرگذار بودن ادامه حیاتِ پیکر بی جان یا نیمه جان آن ها وجود ندارد.

ارج، آزمایش، پارس الکتریک،کفش نهرین، بلا ،کفش ملی، لوازم خانگی شهاب و...اسامی هستند که برای بسیاری از ایرانیان یادآور خاطراتی نوستالوژیک است، اما متاسفانه از دهه شصت به بعد، آرام آرام جایگاه پر افتخار این برندها با لغزش همراه شد.

شاید اطلاق عنوان بِرند کُشی برای قصه پر غصه کارخانجات و مراکز صنعتی مذکور بی راه نباشد و بعد هم آه و ناله سر می دهیم که چرا به چنین روزی دچار شدیم. فریادهایی که دیگر فایده‌ای نداشته و ندارد و امروز گرفتارِ وضعیتی شده ایم که باید نظاره گر، سان رژه تولیدات چینی در بازار کشور باشیم، حتی اگر به جای محصولات چینی، کالاهای ژاپنی و کره ای هم در ویترین و فروشگاه مراکز توزیع عرض اندام کنند نیز این برای کشوری همچون ایران، با این عظمت، جمعیت کثیر و تاریخ کهن افتخار نخواهد بود.

بارها به ضرورت برندسازی در کشور اشاره شد، به واقع در صورت حصول چنین توفیقی، حمایت از کالای ایرانی به معنای واقعی کلمه محقق خواهد شد اما هیچگاه به این ابهام و سوال تامل برانگیز پاسخ نداده ایم که چرا برندهای نام آشنا و پرآوازه صنعتی و تولیدی این مرز و بوم این‌چنین ذبح شده اند؟.

اگرچه چندی پیش تعطیلی کارخانه هایی همچون ارج، دستمایه مجادلات سیاسی و جناحی شد، اما اساسا این مجادلات و بگو مگوهای سیاسی راه نجات این کارخانجات بر افتخار گذشته نبوده و نیست.

اساسا تا زمانیکه نگاه سیاسی بر چنین عرصه هایی حاکم است، نمی توان نسبت به بروزِ اقتدار گذشته برندهای این‌چنینی امیدوار بود، نگاه سیاسی در چنین عرصه هایی زمانی سازنده است که سیاست به علم تدبیر و مدیریت معنا شود، در غیر اینصورت همچنان شاهد تضعیف اقتصاد و صنعت کشور خواهیم بود.

اگرچه در این میان، برخی مدعی هستند که مراکز و کاخانجات مذکور(حداقل برخی از آنها)، تعطیل نیستند و آنچنان که چندی پیش، محمد حسن آقایی، مدیرعامل شرکت پارس الکتریک، با تکذیب شایعه تعطیلی این کارخانه اظهار کرد: شرکت مذکور همچنان فعال است.

وی تصریح کرد: تصمیمات هیات مدیره سابق شرکت پارس الکتریک و سازمان شستا در دولت قبل، منجر به تعدیل نیرو و تعطیلی این کارخانه در سال 1387 شد و این شرکت بابت پرداخت خدمات کارگران بار مالی سنگینی بر دوش داشت که امکان سرمایه گذاری را غیرممکن کرد.

اگرچه مدیر عامل شرکت پارس الکتریک در این گفت و گو از برنامه ریزی و استراتژی بلند مدت هیات مدیره جدید از سال 1393 و احیای برند پارس الکتریک سخن گفت و از در دستور کار قرار داشتن برنامه تولید 30 هزار تولید مختلف خبر داد.

اما با همه این اوصاف شخص آقایی و آقایی های بسیار دیگر، نیز به خوبی می دانند که امروزه شرکت مذکور از آن جایگاهِ پرافتخار نه چندان دور گذشته فاصله گرفته،که البته طرح این موضوع به معنای این نیست که مسبب این شکست مدیرعامل فعلی است.

واقعیت این است که شرایط فعلی، ثمره نگاه و اقدامات و مدیریت غلطی است که سالهاست بر گوشه گوشه ابعاد اقتصاد کشور سایه افکنده و بسیار مضحک است که آن را تنها به عملکرد یک دولت خاص خلاصه کنیم.

دولت های قبل (نهم و دهم) نیز در دوران زمامت قوه اجرایی کشور توفیقاتی داشتند، آنچنان که تصمیمات غلط و نارسایی های آن دوران نیز غیرقابل انکار است و البته دولت فعلی نیز باید بداند با انداختن توپ در زمین دولت قبلی نمی تواند از مسئولیت خطیری که عهده دار آن است و حتی تصمیمات غلطی که در همین دوران از سوی دستگاه های اجرایی اتخاذ می شود ، شانه خالی کند.

درد و گرفتاری اصلی ما این است که کارخانجات و مراکز صنعتی صاحب نامی در این کشور یا به تعطیلی و ورشکستگی کشیده شده اند و یا در صورت حیات، فعالیت از آن جایگاه گذشته فاصله گرفته است.