دهقانی به یک غاز غذا می دهد. ابتدا حیوان ترسو مردد است و به این فکر می کند که: «چه اتفاقی افتاده است؟ چرا او به من غذا می دهد؟» موضوع هفته ها ادامه پیدا می کند تا اینکه بالاخره تردیدهای غاز از بین می رود.

نیچه فیلسوف بزرگ آلمانی در رابطه با نوع برداشتهای جرج اورول نویسنده مشهور انگلیسی از یک موضوع و نوع برداشت دیگران از همان موضوع دست به مقایسه جالبی زده است که خواندنش ما را بیشتر با طرز دید و نگاه های متفاوت دیگران آشنا می کند. نیچه در این رابطه می نویسد که :

«لارس ای‌یر» داستان‌نویس و فیلسوف انگلیسی داستانی به نام «ویتگنشتاین جوان» نوشته که با وجود اشتراکاتش با «ویتگنشتاین»، فیلسوف اتریشی وجه افتراق بسیاری نیز دارد. او درباره کتابش می گوید: دلم می‌خواهد در داستان‌هایم از فلاسفه بنویسم، اما چقدر صحبت کردن از فلسفه سخت است.

آرتور شوپنهاور فیلسوف بزرگ آلمانی مرگ را این چنین توصیف می کند :

هر نفسی که فرو می‌بریم، مرگی را که مدام به ما دست‌اندازی می‌کند را پس می‌زند. در نهایت این مرگ است که باید پیروز شود، زیرا از هنگام تولد بخشی از سرنوشت ما شده و فقط مدت کوتاهی پیش از بلعیدن طعمه اش، با آن بازی می کند.

با این همه، ما تا آنجا که ممکن است، با علاقه فراوان و دلواپسی زیاد به زندگی ادامه می دهیم، همان‌طور که تا آنجا که ممکن است، طولانی‌تر در یک حباب صابون می‌دمیم تا بزرگتر شود، گرچه با قطعیتی تمام می‌دانیم که خواهد ترکید.

برتراند راسل یکی از مشهورترین فیلسوفان خدا ناباور قرن بیستم و از منتقدان برجسته اعتقاد و عمل مسیحی بوده‌است. البته او همانگونه که در مناظره با فردریک کاپلستون می‌گوید، مدعی توانایی در اثبات عدم وجود خدا نیست اما چند سال بعد با به کارگیری تمثیل قوری سماوی سعی در تأکید بر دیدگاه بی خدایانه (به جای ندانم گرایی) نمود. او در مقاله آیا خدایی هست ؟ در نفی خدا، با مثال زدن از یک قوری چینی، این چنین توضیح می دهد که :

دیوژن یا دیوجانس کَلْبی درسینوپ در آسیای صغیر زاده شد. او در جوانی به آتن رفت و به تحصیل فلسفه پرداخت. وی از مبلغین ساده‌زیستی بود. بطوری که گفته می‌شود، که تمام سرمایه او یک عصا، یک بالاپوش و یک کاسه (کوزه) بوده‌است. زمانی که اسکندر مقدونی که به دیدار دیوژن رفته بود، از او پرسید که آیا نیاز به چیزی داری؟

دیوژن در پاسخ گفت: «بلی، خواهش می‌کنم که از جلوی آفتاب من کنار برو».اسکندر به همراهانش که از خشم می خواستند دیوژن را مورد آزار قرار دهند، گفت: «اگر اسکندر نبودم دوست داشتم دیوژن باشم.»

اپیکتت یا اپیکتتوس ، فیلسوف رواقی یونان بود. اودر حدود سال ۵۵ میلادی در فریقیه به دنیا آمد. او که غلام زاده و خود تحت رقیت و بندگی بود توسط صاحب ستمگری ناقص‌العضو شده اما در هر حال نمونه یک روح آزاده نحیف و متکی به نفس بود و چون به یکی از درباریان نرون فروخته شد، صاحبش به او اجازه داد که دروس رواقی کالیوس موسونیوس روفوس، را تعلیم بگیرد و نزد او بود که فن استخراج فلسفه‌ای جامع و عمومی را از تجارب شخصی فرا گرفت. اپیکتتوس در برهه ای از زمان درمورد وصف حال خودش میگوید که :

فریدریش ویلهِلم نیچه فیلسوف، شاعر، منتقد فرهنگی، آهنگساز و فیلولوژیست کلاسیک بزرگ آلمانی و استاد لاتین و یونانی بود که آثارش تأثیری عمیق بر فلسفه غرب و تاریخ اندیشهٔ مدرن بر جای گذاشته است. از مشهورترین عقاید وی نقد فرهنگ، دین و فلسفهٔ امروزی بر مبنای سؤالات بنیادینی دربارهٔ بنیان ارزشها و اخلاق بوده‌است.

نوشته‌های وی سبک تازه‌ای در زبان آلمانی محسوب می‌شد؛ نوشته‌هایی بسیار ژرف و پر از ایجاز، آمیخته با افکاری انقلابی که نیچه خود روش نوشتاری خویش را گزین گویی‌ها می‌نامید. یکی از مشهورترین جملات او «خدا مرده‌است» می‌باشد. که بحث‌های فراوانی را پدیدآورده است. او در رابطه با اهمیت رنج کشیدن انسان ها می گوید که :

اریش فروم فیلسوف و روانکاو آمریکایی، مسیر تکاملی عشق را از اوان کودکی پی جویی می کند، یعنی زمانی که فرد برای آنچه هست مورد عشق قرار می گیرد یا دقیق تر بگوییم به این دلیل که هست مورد عشق قرار می گیرد. بعدا بین هشت تا ده سالگی، عامل جدیدی به زندگی انسان پا می گذارد. آگاهی از اینکه فرد عشق را با فعالیت خود پدید می آرود.

 مانس اشپربر رمان نویس معروف اتریشی در رابطه با مبحث خرافات و سو استفاده کردن فریبکاران از این موضوع می نویسد که :

  با آنکه عصر جدید به خود می‌بالد که توانسته از شر افکار خرافی نجات یابد، زندگی روزمره در عصر جدید نیز مملو از عناصر خرافی است. کسانی که به هر دلیلی "به تخته می زنند" یا در پی آنند که کارهای مهم خود را تا جایی که ممکن است در ساعات و روزهای خوش یمن یا سعد انجام دهند، یا دیدن جغد را نحس می‌دانند و ... اینها نمی‌توانند وجود عناصر جادویی و خرافی را در زندگی روزمره خود انکار کنند.

اروین دیوید یالوم روانپزشک هستی‌گرا و نویسنده آمریکایی درمورد زندگی کردن انسان در زمان حال می نویسد که : 

هستی را نمی توان به تعویق انداخت. بسیاری از بیماران سرطانی گزارش می کنند که زندگی شان در زمان حال پربارتر شده است و دیگر زندگی کردن را به زمان آینده موکول نمی کنند.

ژان ژاک روسو متفکر سوئیسی، در سدهٔ هجدهم و در اوج دورهٔ روشنگری اروپا می‌زیست. اندیشه‌های او در زمینه‌های سیاسی، ادبی و تربیتی، تأثیر بزرگی بر معاصران گذاشت. نقش فکری او که سال‌ها در پاریس زندگی کرد، به عنوان یکی از راه‌گشایان آرمان‌های انقلاب کبیر فرانسه قابل انکار نیست. روسو در کتاب معروف قرار داد اجتماعی خود، انسان ها را به عنوان مسئول مستقیم بندگی و بردگی خودشان معرفی کرده و در این زمینه می نویسد که :

رولو می در مورد افسردگی ویلیام جیمز فیلسوف مشهور آمریکایی و غلبه او بر این بیماری مزمن می گوید که :

ما نیز مانند ویلیام جیمز در سرگشتگی دوره‌ی گذار زندگی می‌کنیم . او در ابتدای این دوره بود و ما امیدواریم در پایانش باشیم. او از یک چیز مطمئن بود، با اینکه آگاهی بشر هرگز قطعی نیست و با اینکه هیچ پاسخ مطلقی وجود نداشته و نخواهد داشت، بشر در هر حال باید عمل کند.

پس از پنج سال در اواخر دهه 20 و اوایل دهه 30 زندگی‌اش، وقتی که افسردگی او را از پای انداخته بود و از گرفتن ساده ترین تصمیم هم عاجز بود، یک روز به این نتیجه رسید که می‌تواند عملی ارادی انجام دهد تا به کمک آن آزادی را باور کند.

فیلسوفان معمولا افراد خوشبینی بوده‌اند. ولی در میان آنان نادر کسانی هم یافت می‌شوند که جهان را با نگاهی بدبینانه می‌نگریسته‌اند. آرتور شوپنهاور یکی از آنان است.  مادر آرتور شوپنهاور که خود نویسنده بود یک بار گفته بود که: نمی‌دانم دنیا و مردمش با پسر من چه کرده‌اند  که او چنین آن‌ها را تقبیح می‌کند؟

آلکبیادس یکی از اشراف آتن در وصف سقراط و بزرگی او می گوید که :

به عقیده‌ی من سقراط به صندوقچه‌هائی می‌ماند که پیکرسازان از حصیر به شکل سیلن نشسته می‌سازند و یک نی به دستش می‌دهند. چون در آن صندوقچه‌ها را بگشایند، پیکرهای خدایان را می توان در درون آنها دید. هرکس گوش به گفتار تو دهد ، اختیارش از دست می‌رود و بی‌خویشتن می‌شود.

آلن بدیو فیلسوف معاصر فرانسوی است که به همراه جورجو آگامبن و اسلاوی ژیژک مهم‌ترین منتقدان جریان پسامدرنیسم محسوب می‌شوند. او در کتاب نشان دموکراتیک می نویسد که :

انسان دموکراتیک، تنها در اکنون محض زندگی می‌کند و قانونی جز میل زودگذر ندارد. امروز یک غذای چرب و لذیذ به همراه شراب نوش جان می‌کند. فردا یک بودایی تمام عیار است، روزه‌ی زاهدانه، آب زلال و توسعه‌ی پایدار. دوشنبه، به قصد داشتن اندامی مناسب، ساعت‌ها بر روی یک دوچرخه ثابت رکاب می‌زند سه شنبه، تمام روز را می‌خوابد، سپس دودی به بدن می‌زند و شکم‌چرانی مفصلی می‌کند.

کریم مجتهدی فیلسوف ایرانی و استاد بازنشسته گروه فلسفه در دانشگاه تهران و یکی از چهره های ماندگار فلسفه عقیده دارد که برای آموختن فلسفه باید افلاطون و ارسطو را به صورت کامل شناخت. او در این رابطه می گوید که :

 با اطمینان می‌گویم که در تمام دوره‌های عمر می‌توانید از افلاطون و ارسطو یاد بگیرید. استاد افلاطون‌شناسی اگر دوباره افلاطون را بخواند، به دریافت تازه‌ای از افلاطون می‌رسد که در گذشته دقت نکرده بود. فیلسوفان بزرگ طراوت تازه در آثار و گفته‌های خود پنهان می‌کنند. فلسفه را باید از نو شناخت هر چقدر  هم بشناسید باز قابلیت شناخت دارد.

ژان ژاک روسو متفکر مشهور سوییسی در کتاب قرار داد اجتماعی می نویسد که :

افلاطون حاضر نشد برای مردم آرکادی و سیرن  قانون بنویسد. زیرا بیش‌تر آن‌ها متمول بودند و به مساوات تن در نمی‌دادند. مردم جزیره کرت با وجود داشتن قوانین خوب، بد بودند، برای این که واضع این قوانین یعنی مینوس خواسته بود ملتی پر از خیانت و فساد را تحت انتظام درآورد. چه بسیار مللی که در دنیا سلطنت نموده‌اند ولی به قوانین خوب تن در نداده‌اند.

مارتین لوتر، حقوقدان, کشیش متجدد و مترجم انجیل به زبان آلمانی و یک اصلاح‌طلب مذهبی بود. او یکی از تأثیرگذارترین شخصیت‌ها در تاریخ آیین مسیحیت و از پیشوایان نهضت اصلاحات پروتستانی به‌شمار می‌رود. مارتین لوتر در اواخر عمر به‌شدت یهود ستیز شد و در نوشته‌های خود توصیه کرد که خانه‌های یهودیان نابود شده، کنیسه های آنان سوزانده شده، اموال آنان ضبط شده و آزادیشان سلب گردد. این نوشته‌ها باعث شده‌است که امروزه او شخصیت بسیار بحث‌برانگیزی باشد. او در رابطه با بزرگترین دشمن انسان بعد از شیطان می نویسد که :

گی کورنو روان‌ درمانگر، روان‌شناس، سخن‌ور و نویسنده معروف کاناداییست او در رابطه با انسان و علاقه اش نسبت به پاداش و قدردانی مینویسد که :

یک لحظه وضعیت کودکی را در نظر بگیرید که کاری برای پدر و مادرش انجام داده است، او با این اقدام انتظار پاداش دارد. می‌دانیم پاداش واقعی هدیه‌ی مادی نیست، بلکه قدردانی والدین از کودک است. در بزرگسالی از آنجا که دیگر والدین حضور ندارند که با خیرخواهی خود پاداش ما را بدهند و دیگران هم بی اعتنا هستند، خود را با مواد مخدر و اشیا و انواع مسکن‌ها دلداری می‌دهیم. فراموش می‌کنیم که جوهر یک پاداش، اساسا در توجهی است که دریافت می‌شود.